ἐμπνευστός, -ή, -όν


1 mús. de aire impelido, de viento (ὄργανα) op. ἐντατός ‘de cuerda’, Aristocles en Ath.174c, Ps.Plu.Vit.Hom.2.148, Nicom.Harm.2 (p.240), Anon.Bellerm.17
neutr. plu. subst. τὰ ἐμπνευστά Theo Sm.57, Aristid.Quint.85.3, Iambl.in Nic.122.

2 fig. inspirado ἀγών PRain.Christ.2.19.25 (VI d.C.).

3 ἐ.· ἄφρων Hsch.