ἀσυγκατάθετος, -ον


1 que no asiente διάθεσις Chrysipp.Stoic.2.40, γνώμη Ph.1.287, cf. Aristocl. en Eus.PE 14.18.17.

2 adv. -ως sin consentir ὁρμᾶν ἀ. Chrysipp.Stoic.3.42.