βδελυρός, -ά, -όν


I 1de pers. repulsivo, chocarrero ὦ βδελυρὲ κἀναίσχυντε (de Dioniso), Ar.Ra.465, cf. Nu.446, ἀνὴρ βδελυρώτερος αὐτοῦ Ar.Eq.134, β. ... εἶ ... ὦ Σώκρατες Pl.R.338d, ὁ β. καὶ ἀναιδὴς ἄνθρωπος βιάζεται τοὺς νόμους; D.25.27, cf. 21.2, 197, τίνα τῶν ἐν τῇ πόλει φήσαιτ' ἂν βδελυρώτατον εἶναι ...; D.19.206, τέκνα βδελυρά LXX Si.41.5, cf. Thphr.Char.11, Plu.2.10c, Aristaenet.1.22.12, 24.27.

2 sent. fís. repugnante δυσωδία Gal.12.291
•fig. βδελυρωτέραν ἐπεισάγειν πολιτείαν Iul.Or.7.210c.

II subst. ἡ β. bot. camelote Ps.Dsc.4.171.

III adv. -ῶς indecentemente β. καὶ ἀσελγῶς ζῆν Ph.1.209.
• Etimología: Construido sobre un tema βδελ- o c. suf. *-lu- a partir de la r. *pezd-, *p°zd- de origen onomat. y rel. c. lat. pēdō, rus. bzdity, lituan. bezdù. El sent. sería secundario, cf. βδέω.