γελάω
• Alolema(s): eol. γέλαιμι Sapph.31.5, Theoc.1.36, Hdn.Gr.2.463; γέλᾱμι Alc.349c
• Morfología: [pres. ép. c. diéct. γελόω Od.21.105, dór. 3a plu. γελᾶντι Theoc.1.90, part. γελώωντες Od.20.390, γελοίωντες ib. (var.); ép. impf. 3a plu. γελώων Od.20.347; aor. ind. γέλασσε Il.6.471, 15.101, dór. ἐγέλαξε Theoc.20.1, 3a plu. γέλασσαν Il.2.270, γέλαν Alc.349c]


I c. suj. de pers.

1 abs. sonreir, reir γέλασσε Παλλὰς Ἀθήνη Il.21.408, ἐγέλασσε δέ οἱ φίλον ἦτορ de Zeus Il.21.389, γέλαν δ' ἀθάνατοι θέοι Alc.l.c., Αβρααμ ἐγέλασε LXX Ge.17.17, ἐγὼ δὲ γελάσας Luc.Dem.Enc.16, γελᾶτε ἕως ἔξεστιν ὑμῖν D.C.39.8, μὴ γελασάτω τις Numen.6.6, ἔφη γελόωσα Pamprepius 3.106, fig. πενίαν ... οἴσει σοφία γελῶσα Synes.Hymn.9.38, como propio del hombre frente a los animales, Arist.PA 673a8, γελᾶν ... καὶ φιλοσοφεῖν Epicur.Sent.Val.[6] 41, op. ‘llorar’ μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε Eu.Luc.6.21, γελᾶτε δὲ ὑμεῖς, ὡς καὶ κλαύσοντες Tat.Orat.3
c. ac. int. γελᾷ δὲ τοῖσι μαινομένοις ἄχεσιν πολὺν γέλωτα S.Ai.957, o adverb. δακρυόεν γελάσασα riendo entre lágrimas, Il.6.484, ἁπαλὸν γελάσαι reir suavemente, Od.14.465, γελαίσας ἰμέροεν Sapph.l.c., μηδὲν ἥδιον γελᾶν no dirigir una sonrisa más dulce S.Ai.1011
c. dat. instrum. γέλασε χείλεσιν rió con los labios, e.e. con risa fingida, Il.15.101, γναθμοῖσι γελώων ἀλλοτρίοισιν riendo con mandíbulas ajenas, e.e. sin ganas, con risa forzada, Od.20.347.

2 c. dif. constr. reírse de c. prep. y dat. ἐπ' αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν Il.2.270, ἐπ' ἀλλήλοισι Thgn.1113, γελᾷ δὲ δαίμων ἐπ' ἀνδρὶ θερμῷ A.Eu.560, ἐπὶ τοῖς τῶν φίλων γελοίοις Pl.Phlb.50a, ἐπὶ τῷ προοιμίῳ X.Mem.4.2.5, ἐν κακοῖσι τοῖς ἐμοῖς A.Ch.222, ἐν τοῖς γιγνομένοις Luc.Nigr.21
c. prep. y ac. de pers. οὔκουν γέλως ἥδιστος εἰς ἐχθροὺς γελᾶν; S.Ai.79
c. ac. τί δὲ τοῦτ' ἐγέλασας ἐτεόν; Ar.Nu.820, τόδε γελᾶτε X.Smp.2.19, τὴν Φερεκύδους γραολογίαν Tat.Orat.3, μ' ἐγέλαξε θελόντά μιν ... φιλάσαι Theoc.20.1, τοὺς μέχρι νῦν τοῖς δόγμασιν αὐτοῦ καταχρωμένους Tat.Orat.2
c. gen. de pers. γελᾷ μου S.Ph.1125, cf. LXX La.1.7, γελᾷ οὐ δυναμένων λογίζεσθαι Pl.Tht.175b
c. dat. κακοῖς S.Ai.1043, ψολοκομπίαις Ar.Eq.696, τούτοισι Ar.Nu.560, ἀνθρώποισιν ἡ τύχη γελᾷ Men.Comp.2.19
c. part. pred. γελῶ ὁρῶν me río de ver Hdt.4.36, ἰδόντες δίκαιοι ἐγέλασαν LXX Ib.22.19.

3 en v. med.-pas. ser objeto de risa γελῶμαι ¡se ríen de mí! A.Eu.789, εἵνεκα τοῦ γελασθῆναι de unos poemas, D.2.19, γελώμενος πρὸς σοῦ S.Ph.1023, ἐμὲ οὕτω γελᾶσθαι τοῦ κασιγνήτου πάρα S.OC 1423
hacerse el gracioso, hacer reir βούλομαι οὗτος γελᾶσθαι καὶ γέλοι' ἀεὶ λέγειν Alex.188, cf. Ath.241d.

II c. suj. no de pers. reir, fig. resplandecer, exultar γέλασσε δὲ πᾶσα περὶ χθὼν χαλκοῦ ὑπὸ στεροπῆς en torno resplandeció de broncíneo esplendor la tierra entera, Il.19.362, γελᾷ ... δώματα ... Ζηνὸς ... θεᾶν ὀπί Hes.Th.40, γαῖά τε πᾶσ' ἐγέλασσε h.Cer.14, cf. Nonn.D.22.7, Q.S.2.210, ἐγέλασσε γαῖα πελώρη Thgn.9, ἐγενόμην ὡς ἡ γῆ θάλλουσα καὶ γελῶσα τοῖς καρποῖς αὐτῆς me quedé como una tierra floreciente y exultante con sus frutos, Od.XI Salom.12, ἐγέλων οἱ καρποί Od.XI Salom.16.b.
• Etimología: Denom. de un neutr. *γέλας de *gelH3- en grado P/ø; c. otros vocalismos cf. arm. gału ‘carcajada’ (<*galo-), gr. ἀγλαός q.u., etc.