1 tr. enfurecer, irritar, exasperar c. ac. de pers. o anim. λέοντα Ph.1.670, ἄνδρας Plu.Demetr.28, cf. Paus.4.21.12, Basil.Ep.73.3, τὸ μειράκιον ... πρὸς αὐτόν Plu.Dio 7, μέλαινά τε χολὴ αὐτὸν ... ἐπὶ πᾶσιν ἐξαγριαίνουσα I.AI 17.173
•abs. λόγοις τε καὶ ᾠδαῖς μὴ κηλεῖν ἀλλ' ἐξαγριαίνειν Pl.Ly.206b, cf. Ach.Tat.7.9.12, fig. (οἱ δὲ ἄνεμοι) ἐξαγριαίνουσιν habla la mar, Aesop.178
•esp. c. ac. de abstr. exacerbar ἵνα μὴ ἐξαγριαίνωσιν αὐτῶν τὰ νοσήματα D.C.55.17.1, cf. Cyr.Al.Rom.p.246.25, en v. pas. ἐπιθυμίαι καὶ ὀργαὶ καὶ φόβοι ... μὴ ἐξαγριαινόμενα τῷ συνεχεῖ ἐρεθισμῷ Basil.Ep.2.2 (p.7).

2 intr., gener. en v. med.-pas. enfurecerse, exasperarse, volverse agresivo ὑπὸ τοῦ λόγου ... ἐξαγριαίνεσθαι Pl.R.336d, κατ' ἀλλήλων Pall.V.Chrys.20.457, de anim. οἱ ἐλέφαντες περὶ τὴν ὀχείαν Arist.HA 571^b31, (ὁ τράγος) ἐξηγριάνθη πρὸς αὐτοῦ el macho cabrío arremetió furioso contra él LXX Da.8.7θ, tb. en v. act. ὁ ... δῆμος ἐξαγριαίνων τὰ ... ὅμηρα διδόμενα περιεῖδεν App.Ill.23, cf. Origenes Cels.8.64
•del mar embravecerse Chrys.M.64.19.