ἐγκατοικέω
1 en aor. asentarse, establecerse
ἔδωκε τῆς Βακτρίης χώρης κώμην ἐγκατοικῆσαιHdt.4.204, c. εἰς y ac.
φυγόντος δὲ καὶ ἐς ... Ταρκυινίαν ἐγκατοικήσαντοςD.C.Epit.7.8.1, c. dat.
τῇ Ῥώμῃ ἐγκατοικῆσαιD.C.Epit.7.8.2.
2 en pres. y fut. habitar, ocupar, vivir en c. dat. loc.
κενοῖσιν ἐγκατοικήσεις δόμοιςE.Fr.188.6,
νήσοις μακάρωνLyc.1204,
αὐτοῖς τὴν Αὔαριν δοὺς ἐγκατοικεῖνI.Ap.1.296, cf. AI 17.25,
οὐδὲ ἐγκατοικεῖ δι' ἑαυτοῦ τῇ κτίσει ΘεόςDios por sí mismo no habita en sus criaturas Didym.Eun.M.29.744A
•c. ἐν y dat. de pers. vivir o habitar entre
ὁ δίκαιος ἐγκατοικῶν ἐν αὐτοῖς2Ep.Petr.2.8
•fig., de entidades abstr. habitar, hallarse, residir
πίστις καὶ ἀγάπη ἐγκατοικεῖ ἐν ὑμῖνla fe y el amor habitan en vosotros, Ep.Barn.1.4, c. adv. de lugar
ἔνθ' ... ἐγκατοικεῖ δὲ πρᾳότηςThem.Or.4.51d.