I 1carente de amigos de pers. ἄτιμον κἄφιλον A.Ch.295, ἄφιλον ἔρημον ἄπολιν S.Ph.1018, ἄκλαυτος, ἄ. S.Ant.876, ἄ. ... πᾶς ὅ γε ἄπιστος καὶ ἀμαθής Pl.Lg.730c, cf. R.580a, οὐδ' αὖ οὕτως ἄπορος ἦν οὐδ' ἄ. D.53.1, c. gen. ἀ. φίλων E.Hel.524, cf. A.D.Adu.134.13, Coni.231.28.

2 poco amistoso, enemigo de pers. y abstr. δέμας A.Th.522, ὅ τι καὶ πόλις τέτροφεν ἀποστυγεῖν ἄφιλον S.OC 186, γῆρας ἄ. S.OC 1237, ἄφιλα τὰ πρότερα φίλα τιθέμενος E.Tr.288, τὸ δυστυχές E.HF 561, λίαν ἄφιλον φαίνεται (la idea de que la suerte de los descendientes no contribuye a la situación de los muertos), Arist.EN 1101^a23, sup. τὸ λαθραιοτραγεῖν ἀ[φ]ιλώτατον Phld.Lib.20, neutr. plu. adv. ἄφιλα παρ' ἀφίλοις ἔπεσε ... Ἀτρείδαις S.Ai.620
•c. gen. hostil a ἀσφαλείας Phld.Lib.36, cf. Plot.1.4.15.

II adv. -ως con enemistad οὐδ' ἀ. A.A.805.