ἄσοφος, -ον
1 en sent. despect. ignorante, necio, insensato
μιμεῖσθαι δ' οὐδεὶς τῶν ἀσόφων δύναταιThgn.370,
Φοίβου τ' ἄσοφοι γλώσσης ἐνοπαίE.El.1302,
ἄσοφοι καὶ ἀκρατεῖςX.Mem.3.9.4, cf. Ep.Eph.5.15, Plu.2.330a, Philostr.VA 1.3, Poll.4.13
•op. σοφός profano
τὸ πόρσω δ' ἐστὶ σοφοῖς ἄβατον κἀσόφοιςPi.O.3.45
•inculto
τὸ θέατρον ... οὐδ' ἀμουσότερόν τε καὶ ἀσοφώτερονThem.Or.15.185a.
2 adv. -ως insensatamente
οὐκ ἀ. δὲ ποιοῦνταιD.S.2.29,
ὁ δὲ σοφώτατος κελεύεται νῦν ἀ. ἀποθανεῖνLib.Decl.2.27.