ἀστένακτος, -ον


I 1que no gime, sin llanto ἀ. αἰὲν εἰπόμην κακοῖς S.Tr.1074, ἀ. κἀδάκρυτος S.Tr.1200, ἄκλαυτος ἀ E.Alc.173, παρειστήκει δ' ἡ μήτηρ ἄτεγκτος καὶ ἀ. Plu.2.171c, ἐπεγκολάπτειν ἀ. αἰνέσει Lyc.782, πρὸς Ἅδην ἀ. ἔδραμες CIRB 119.3 (Panticapeo II/I a.C.), πάλιν ἀστένακτοι τὸν ἑαυτῶν οὐρανὸν ἀσπάσεσθε Corp.Herm.Fr.23.39.

2 que no comporta lágrimas ἀ. ἀδάκρυτος ἁμέρα E.Hec.691, ἄπονα πάντα καὶ ἀστένακτα καὶ ἀγήρατα Pl.Ax.370d.

II adv. -ως sin llanto εὐκόλως καταβλητέον καὶ ἀ. Plu.2.107a.