ἀροτήρ, -ῆρος, ὁ
• Prosodia: [ᾰ]
I
πολλοὶ δ' ἀροτῆρες ... ζεύγεα δινεύοντες ἐλάστρεον ἔνθα καὶ ἔνθαIl.18.542, cf. 23.835, Hes.Sc.286
•gener. labrador, campesino
σιτοφάγοι καὶ ἀροτῆρεςHecat.335,
Σκύθαι ἀ.Hdt.4.17, de los pueblos persas, Hdt.1.125, cf. 4.191, E.El.104, Call.Dian.176, A.R.4.1630, PTeb.886.69, 99 (II a.C.), LXX Is.61.5, Philostr.Iun.Im.10.12
•op. νομάδες:
ἐπ' ἀροτῆρας δὲ καὶ οὐ νομάδας στρατευόμεθα ἄνδραςHdt.7.50
•fig. c. gen. cultivador
Πιερίδων ἀ]ροτῆριOrác. en SEG 27.678.11 (Ostia II/III d.C.),
σοφίης ... καὶ εὐτεκνίης ἀροτῆραIUrb.Rom.1218.
2 fig. c. gen. padre
τέκνωνE.Tr.135,
γενεῆς ἀροτῆρεςperpetuadores de la familia, SEG 32.1025.4 (Ostia III d.C.).
II como adj. arador, labrador
βοῦς ἀ.Hes.Op.405, Arat.132, Plu.Pyrrh.5, OGI 519.21 (Asia Menor III d.C.), Nonn.D.2.51, cf. Orph.H.40.8, Pamprepius 3.131,
ὁλκόςNonn.D.3.192.