< ἀνοχεύς
ἀνοχέω >
ἀνόχευτος
,
-ον
1
que no copula
τῶν ζῴων ... ἀνοχεύτων
Arist.
HA
546
b
16, cf.
GA
759
a
16.
2
que no ha sido cubierta
πέρδικες
Arist.
GA
751
a
14, cf. Hsch.