ἀνάρσιος, -ον
• Morfología: [-α, -ον S.Tr.641, Io Trag.53d]
1 de pers. hostil, enemigo
ἀ. ἄνδρεςOd.11.401, 408, 10.459,
δυσμενέες καὶ ἀ.Il.24.365, Od.14.85, de Apolo, A.A.511,
οὐκ ἀναρσίαν ἀχῶν καναχάνlanzando un son no hostil, e.d., no fúnebre de la flauta, S.l.c.,
ὀιστοίLyr.Adesp.4(a).2, cf. Io l.c., Theoc.17.101, A.R.2.343, Nonn.D.23.66, Par.Eu.Io.5.43
•ἀνάρσιοι los enemigos S.Tr.854.
2 de cosas horrible, atroz
οὐδὲν ... ἀνάρσιον πρῆγμα συνηνείχθηHdt.3.10, esp. c. πάσχειν:
ἐπεπόνθεε πρὸς Καμβύσεω ἀνάρσιαHdt.3.74, cf. 1.114, 5.90, 9.37.