ἀνομέω
1 intr. actuar ilegalmente
περὶ τὸ ἱρόνHdt.1.144
•frec. en lit. bíblica
ἠνόμησε γὰρ ὁ λαός σουLXX Ex.32.7,
ὁ ἀνομῶν ἀνομεῖLXX Is.21.2.
2 tr. tratar injustamente en v. pas.
μὴ ὑπεριδεῖν με ἠνομημένονUPZ 5.47 (II a.C.), cf. 6.34 (II a.C.), BGU 1903.5 (III a.C.), PMagd.33.7 (III a.C.), POxy.1465.9 (I a.C.).