ἀμεμφής, -ές
I
Φιλότητος ἀμεμφέος ἄμβροτος ὁρμήEmp.B 35.13,
ἀ. ἰῷ μελισσᾶνPi.O.6.46,
πλόκοςB.17.114,
πλοῦτοςA.Pers.168, Isyll.23,
δέξαι τόδ' ἀμ[ε]νπhὲς ἄγαλμαIG 12(3).1075 (Melos V a.C.),
δῆριςA.R.4.1767,
τροφήLyc.573,
εὔκλειαἈρχ.Ἐφ. 1910.66 (Pireo),
βίοςPlu.Cim.2,
ἔργονPlu.2.439b,
ἀρχήIul.Or.3.99a,
βότρυςNonn.D.24.229
•tb. de pers.
γείνατο παῖδ' ἀμεμφῆA.Supp.581.
2 que no reprocha, que no se queja
εἰ τὸ θεῖον εὔκολόν τις ἡγεῖται καὶ ἀμεμφὲς εἶναι τῶν ἀμελειῶνsi se considera que la divinidad es contentadiza y que no reprocha los actos de negligencia Plu.Aem.3,
τὸ πρὸς τὴν τύχην ἵλεων καὶ ἀμεμφέςuna actitud propicia y que no se queja de la suerte Plu.2.610e.
II adv. -ῶς, jón. -έως irreprochable, magníficamente
οὐ γὰρ ἀμεμφέως τῶν πᾶν ἐξέστηκενEmp.B 35.9,
εὐκάρπους καιρῶν γενέσεις ἐπάγουσαι ἀμεμφῶςOrph.H.43.11,
ταῖς ἄλλαις ὑπηρεσίαις ἀμεμφῶς ὑπ' ἐμοῦ πεπραγμένα[ιςMAMA 8.413 a 17 (Afrodisias).