δυσπετέω


1 llevar mal, impacientarse, no soportar πρὸς τὰ δεινά Const.Or.S.C.22, κόρῳ βαρεῖσθαι καὶ τῇ σπάνει δυσπετεῖν Mac.Magn.Apocr.4.30, cf. Hsch., Phot.δ 844.

2 δυσπετοῦντα· δυστυχοῦντα Hsch.δ 2630.