δυσπετέω
1 llevar mal, impacientarse, no soportar
πρὸς τὰ δεινάConst.Or.S.C.22,
κόρῳ βαρεῖσθαι καὶ τῇ σπάνει δυσπετεῖνMac.Magn.Apocr.4.30, cf. Hsch., Phot.δ 844.
2
δυσπετοῦντα· δυστυχοῦνταHsch.δ 2630.
πρὸς τὰ δεινάConst.Or.S.C.22,
κόρῳ βαρεῖσθαι καὶ τῇ σπάνει δυσπετεῖνMac.Magn.Apocr.4.30, cf. Hsch., Phot.δ 844.
δυσπετοῦντα· δυστυχοῦνταHsch.δ 2630.