I intr.

1 de pers. huir, escapar ref. al que evita una situación de sometimiento: de esclavos δραπετεύειν δεσμοῖς ἀπείργουσι X.Mem.2.1.16, ἐπεὶ οὐ μή με ὑπομείνῃς δραπετεύοντα Vit.Aesop.G 28, τῆς τῶν κεκτημένων χειρός Procop.Goth.3.16.19, cf. 33.12, PStras.612.23 (II d.C.), de combatientes φυλαττόμενοι δὲ δραπετεύσουσιν ἀεὶ ὑπὸ ταῖς ἀσπίσιν X.HG 2.4.16, ὡς μὴ δραπετεύοντα πολεμεῖν δέοι para que no (le) fuera preciso luchar mientras buscaba refugio X.HG 3.4.15, Ages.1.23, τὸν Πάριν δραπετεύσαντα ποιήσας (Homero) καταδυόμενον εἰς τοὺς κόλπους τῆς γυναικός Plu.2.655a, cf. 742d, 766b, de desertores δραπετεύσας παρ' αὐτῆς ηὐτομόλησεν ὡς ἐμέ Luc.Somn.12, de prisioneros PKöln 281.10 (VI d.C.), fig. αἱ δόξαι αἱ ἀληθεῖς ... δραπετεύσουσιν ἐκ τῆς ψυχῆς Pl.Men.98a, cf. 97d, δραπετεύοντες ἐκ φιλοσοφίας desertando de la filosofía Plu.2.46e.

2 fig., sin implicar alejamiento fís. eludir, rehuir una liturgia, D.42.32, cf. 42.25.

3 fig., c. suj. de males, esp. enfermedades o síntomas marcharse, desaparecer τοῦ πυρετοῦ ... ἐκ τοῦ βουβῶνος δραπετεύοντος Luc.Philops.9, πάσης θεατῶν ὄψεως οἶκτος ἅπας ἐδραπέτευσε Amph.Seleuc.130, τὸ νόσημα τοῦ σώματος ἐδραπέτευσε Chrys.Anom.12.242, cf. Paul.Aeg.6.3
•en v. med.-pas. ser puesto en fuga νῦν τὸ πένθος τῶν νεκρῶν ἐδραπετεύθη Amph.Or.7.3.

II tr. huir de, escapar de c. ac. de pers. δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω Pl.Smp.216b
•de esclavos ὁρῶντες ... ἡμᾶς αὐτοὺς δραπετεύοντας viéndonos huir de ellos Aristid.Or.5.24, μὴ δραπέτευε σου τοὺς κυρίους Arr.Epict.4.1.146.