I 1caído del cielo, divino como epít. de ríos υἱὸς Σπερχειοῖο, διιπετέος ποταμοῖο Il.16.174, cf. 17.263, Od.4.477, 7.284, Hes.Fr.320, Orác. en Luc.l.c., Q.S.8.168, poét. en Tav.Lign.Cer.24.10, ὑδάτων [ν]άματ' οὐ διειπετῆ E.Fr.Hyps.69.340, de la lluvia τὴν γῆν ... διιπετέσιν ἁγνίζοντος ὕδασι Plu.Mar.21
•de los vientos, Nonn.D.5.220, πνεῦμα Orph.L.730, de los rayos αἶσα γὰρ ἦν ... σηκὸν πυρσῶν αἰώρῃσι διιπετέεσσι δαμῆναι Orác. en Porph.Fr.338.33, de una mujer muy bella θεσπέσιόν τι χρῆμα ... καὶ διιπετὲς ὡς ἀληθῶς Luc.Im.9.

2 resplandeciente, brillante del bronce de una clepsidra, Emp.B 100.9, διειπετῆ δὲ ναῶν πυρσοῖς σταθμά fondeaderos navales brillantes de antorchas E.Rh.43
•transparente (αἰθήρ) λαμπρότερος ἢ πρὶν καὶ διειπετέστερος E.Ba.1267, ἢν δὲ ὁ γόνος ἀπορρέῃ δ. Hp.Mul.1.24, cf. Hp. en Erot.l.c.; cf. διαιπετής, διοπετής.

II que vuela por el cielo οἰωνοί h.Ven.4.