< δαίτη
δαιτήριον >
δαίτηθεν
adv.
de un banquete
ὡς ὅτ' ἂν ἀμφὶ ἄνακτα κύνες δ. ἰόντα σαίνωσι
Od
.10.216,
ἐπεὶ δ. ἴοι
Theoc.17.28.