I de pers.

1 mendicante que ronda los altares acechando las ofrendas ἵνα μὴ πρὸς τοῖσι βωμοῖς πανταχοῦ ἀεὶ λοχῶντες βωμολόχοι καλώμεθα Pherecr.150.2, βωμολόχους θ' ἱερεῖς Man.5.119, cf. Erot.Fr.Pap.Parth.39, Hsch., Et.Gud.293.1.

2 bufón, payaso, mamarracho κόλακες καὶ βωμολόχοι E.Ep.4.53, cf. Arist.EN 1108^a25, Rh.1419^b9
•como epít. τις β. ξυνήγορος un mamarracho de abogado Ar.Eq.1358, cf. Ra.1085, 1521, ἦν δὲ καὶ φύσει β. Theopomp.Hist.162, cf. Luc.Merc.Cond.24, β. ... κόλαξ AP 11.323 (Pall.), οἱ βωμολοχώτατοι los más mamarrachos entre los mamarrachos de los poetas cómicos, Phld.Mus.4.12.38.

3 orn., subst. ὁ β. el bufón n. que recibe una variedad de corneja Arist.HA 617^b18.

II de palabras, carácter bufonesco, chocarrero, chistoso βωμολόχοις ἔπεσιν χαίρει Ar.Ra.358, ὦ θυμέ, νυνὶ βωμολόχον ἔξευρέ τι Ar.Eq.1194, (ἦθος) κίβδηλον, βωμολόχον, καπηλικόν, τυραννικόν M.Ant.4.28, ἕτερα διελέχθη καὶ ὧδε βωμολόχα Philostr.VS 578
•subst. τὸ βωμολόχον καὶ παιδιῶδες Plu.2.68a.

III adv. -ως en forma bufonesca αὐτὴ γελοιάζουσά τε καὶ β. ἰσχιάζουσα Procop.Arc.9.15, καὶ Πλατωνικῶς, καὶ μὴ Περιπατητικῶς καὶ μὴ β. Olymp.in Phd.70.