1 irritarse s. cont., Hippon.156, βρενθύεται καὶ ἀγανακτεῖ Ael.NA 5.36, cf. Hsch.

2 presumir, pavonearse, comportarse orgullosamente ὅτι βρενθύει τ' ἐν ταῖσιν ὁδοῖς Ar.Nu.362, cf. Pl.Smp.221b, M.Ant.7.66, Aristo Phil.14.6.25, Luc.DMort.20.8, τί βρενθύῃ μηδὲν ἐπιστάμενος; AP 11.305 (Pall.)
•c. dat. o constr. prep. presumir de βρενθυόμενος τῷ δύσερις εἶναι παρὰ τοὺς ξυλλόγους Agath.Hist.2.29, βρενθυόμενός τι πρὸς αὐτὸν ἔρχεται llega orgulloso de sí mismo Luc.Tim.54, ἐπὶ ταῖς τῶν σωμάτων εὐεξίαις βρενθυόμενοι Ath.625b, τίς γὰρ τῶν ἐπ' εὐγλωττίᾳ βρενθυομένων ...; Thdt.H.Rel.8.2
•ser desdeñoso, hacerse el remilgado ὁ δ' ὑπὸ φρονήματος βρενθύεταί τε καὶ φαγεῖν οὐκ ἀξιοῖ Ar.Pax 26, χἂ δυσκολαίνει πρὸς ἐμὲ καὶ βρενθύεται lo que se enfada contra mí y se hace de rogar Ar.Lys.887.