ἀροτήρ, -ῆρος, ὁ


I 1arador, yuntero πολλοὶ δ' ἀροτῆρες ... ζεύγεα δινεύοντες ἐλάστρεον ἔνθα καὶ ἔνθα Il.18.542, cf. 23.835, Hes.Sc.286
gener. labrador, campesino σιτοφάγοι καὶ ἀροτῆρες Hecat.335, Σκύθαι ἀ. Hdt.4.17, de los pueblos persas, Hdt.1.125, cf. 4.191, E.El.104, Call.Dian.176, A.R.4.1630, PTeb.886.69, 99 (II a.C.), LXX Is.61.5, Philostr.Iun.Im.10.12
op. νομάδες: ἐπ' ἀροτῆρας δὲ καὶ οὐ νομάδας στρατευόμεθα ἄνδρας Hdt.7.50
fig. c. gen. cultivador Πιερίδων ἀ]ροτῆρι Orác. en SEG 27.678.11 (Ostia II/III d.C.), σοφίης ... καὶ εὐτεκνίης ἀροτῆρα IUrb.Rom.1218.

2 fig. c. gen. padre τέκνων E.Tr.135, γενεῆς ἀροτῆρες perpetuadores de la familia, SEG 32.1025.4 (Ostia III d.C.).

II como adj. arador, labrador βοῦς ἀ. Hes.Op.405, Arat.132, Plu.Pyrrh.5, OGI 519.21 (Asia Menor III d.C.), Nonn.D.2.51, cf. Orph.H.40.8, Pamprepius 3.131, ὁλκός Nonn.D.3.192.