< ἐλαϊστής
Ἐλαϊτικός >
Ἐλαΐτης
,
-ου
elaita
1
ét.
de Elea
de Eólide
IG
12(6).23.1 (Samos IV a.C.), Parth.15, Str.13.1.51, Paus.5.24.6,
AP
9.424 (Duris), St.Byz.s.u.
Ἐλαία
.
2
de Eólide
κόλπος
Str.13.1.67.