< ἐξάκεσις
ἐξακεστήριος >
ἐξακεστήρ
,
-τῆρος, ὁ
el que remedia el mal
como epít. divino
τρεῖς θεοὺς ὀμνύναι κελεύει Σόλων, ἱκέσιον, καθάρσιον, ἐξακεστῆρα
Sol.
Lg
.44b.