I tr. cansarse de, abandonar τὰς ὀλοφύρσεις τῶν ἀπογιγνομένων ... ἐξέκαμον se cansaron de lamentarse por los que morían Th.2.51.

II intr.

1 c. suj. de pers. y anim. mostrar cansancio, fatigarse c. compl. de causa οὐ ... ἐξέκαμε ὑπὸ γήρως πρὸς τὰ δημόσια no mostró cansancio ante los asuntos públicos por causa de la vejez Plu.Cat.Ma.24, ὑπὸ τῇ ταλαιπωρίᾳ τῇ συνεχεῖ Arr.An.3.21.6, οἱ ἵπποι ἐξέκαμνον ὑπὸ τοῦ καύματος Arr.An.6.26.5, c. part. pred. δυσχερῆ πόλεμον ... πολεμοῦντες ἐξέκαμον Plu.Sol.8, cf. Pomp.32, φονεύοντες ἐξέκαμον D.C.40.24.1, cf. 52.33.6, sin rég. Cels.Phil.6.61a
•fig. hartarse de c. part. pred. οἱ Μακεδόνες δὲ ἐξέκαμνον ἤδη ταῖς γνώμαις ... ὁρῶντες Arr.An.5.25.2.

2 fig., c. suj. de cosa o abstr. desgastarse καὶ σίδηρος ἐξέκαμε πληγαῖς Plu.Caes.37
•c. suj. abstr. y dat. acabarse, agotarse ἐπεὶ δ' ἐξέκαμεν αὕτη (ἡ ἀρετή) τοῖς Σπαρτιάταις Max.Tyr.23.2.