ἐγκλίνω
A intr. v. act. y med.-pas.
I gener.
1 inclinarse, agacharse
ἐγκλίνων δ' ἐκύλινδε (βοῦς)inclinándose hacia las vacas (derribadas en tierra) las hizo rodar para apuntillarlas h.Merc.119
•fig., en v. med. ceder, sucumbir
Ζεὺς ... θέλων ἐγκλίνεταιante el amor, S.Fr.684.5.
2 c. compl. de direcc., gener. en v. med.-pas. desviarse hacia, girar, volverse hacia c. dat.
ἐνεκλίθη αὐτῷse volvió hacia él en la mesa del banquete, X.Smp.3.13, c. rég. prep. de direcc.
οἱ ἐγκλινόμενοι εἰς τὰ δεξιὰ ἐν τῷ πορεύεσθαι, κίναιδοιArist.Phgn.813a17,
εἰς οὐδέτερον ἐγκλιθεὶς τῶν μερῶνno desviándose ni a un lado ni a otro I.AI 7.14,
ὁκόθεν ἂν ἐνκλιθείησαν οἱ σπόνδυλοιdel lado al que se inclinaran las vértebras Hp.Epid.2.2.24,
(σκέλη) ἐγκεκλιμένα μικρὸν ἔξωX.Cyn.5.30
•tb. en v. act. de partes del cuerpo
(καρδία) μικρὸν ... ἐγκλίνουσα ... εἰς τὸν ἀριστερὸν μαστόνArist.HA 496a16, de plantas
ἐγκλίνοντα πρὸς αὐτόν (ἥλιον)Thphr.CP 2.19.5, de un río
τὸν Εὐφράτην ... πρὸς τὴν ἕω πολὺ ἐγκλίνεινStr.2.1.25, cf. PPetr.2.37ue.2a.7 (III a.C.).
3 fig. ser proclive, propender frec. c. matiz peyor.
(ἡ πολιτεία) ἐγκλίνειν βούλεται πρὸς τὴν ὀλιγαρχίανArist.Pol.1266a7, cf. 1307a21,
ἐπὰν ... ἐπὶ τάδε ἐνκλίνῃdel alma, Aristid.Quint.66.8
•en v. med.
ἡ Ῥωμαίων πολιτεία ἐγκεκλιμένη ... ἐπὶ τὸ χεῖρονPlu.Cat.Ma.19
•de donde decaer moralmente, ser disoluto
ἐγκεκλικότες καὶ παραδεδεγμένοι τρυφῆςPlu.Sull.1, cf. 2.128c, 2.704d.
4 reclinarse sobre c. dat.
δεμν]ίοισιν ἐνκλιθείςAnon.Iamb.1B.18,
ἐγκεκλιμένοι τοῖς σκίπωσινPlu.Cam.22
•fig. apoyarse, recaer
πόνος ὔμμι ... ἐγκέκλιταιIl.6.78.
II cont. milit.
1 dar media vuelta, replegarse, huír de soldados y naves
ἐγκλίνουσιν οἱ πολέμιοιX.HG 7.2.14, Cyr.3.3.65,
εἰς τόπους τραχεῖςPlb.1.54.3, cf. 57.8,
ἐγκλίναντες ἔφυγονPlu.Fab.12, cf. D.S.13.99, I.BI 2.496, Polyaen.2.31.2.
2 girar en la instrucción militar
ἐπὶ δόρυ ἢ ἐπ' ἀσπίδαArr.Tact.21.3.
III gram., en v. med.
1 ser enclítico
τὰς ἐγκλινομένας τῶν ἀντωνυμιῶν εἰς τὸν ὀρθὸν τόνον μετέθηκενA.D.Synt.120.10.
2 declinarse, estar en caso oblicuo
πτώσειςA.D.Synt.152.2, cf. 30.11,
τὰ ἐγκεκλιμέναlas formas modales del verbo, op. τὰ ὀρθά ‘las formas del indicativo’, D.H.Comp.5.9.
IV ret. y mús., en v. act. dar inflexión a la voz, modular la voz en el canto o el discurso
ἐγκλίνας τῇ φωνῇ ἐς τὸ ἀσθενικόνLuc.Philops.6,
ᾖδε μὲν γὰρ ἐγκλίνας τῶν χαρίτων εἵνεκαAristid.Or.34.47.
B tr., en v. act.
I
νῶτον ἐγκλίνασαE.Hec.739, en la batalla
ἐγκλίνουσι τὰ νῶταvolver, tornar las espaldas, darse a la fuga D.H.9.26
•gener. c. constr. de direcc.
τοὺς δ' αὖ δακτύλους ... ἐς τὸ ἔσω μέρος ἐγκλίνεινHp.Art.62, cf. Fract.1,
τὴν κνήμηνpara poder levantarse una persona sentada, Arist.Mech.857b37, cf. Aesop.9.1,
ὅταν ... εὐθυωρίαν ... εἰς δεξιάν ... ἐγκλίνῃcuando incline su eje vertical hacia la derecha de la peonza, Pl.R.436e, en v. pas.
διορθοῦν ... τὰ ἐγκλιθένταenderezar los (tabiques nasales) desviados Hp.Art.38,
(φύλλον) ἐγκεκλιμένον(hoja) torcida hacia abajo, en el chopo, Thphr.HP 3.14.2
•fig.
αὐτοῖς τὰ πράγματα ἐγκλῖναιinclinar los asuntos a su favor Arist.Oec.1348b3.
2 milit. obligar a dar media vuelta, a replegarse
τούτουςX.Cyr.ι3.3.65,
ἱππεῖςPlb.14.8.8,
τοὺς πεζούςApp.Hann.7.
II gram. poner acento de enclisis sobre
τὸ ὡςTrypho Fr.60,
τὸν τόνονA.D.Synt.156.22, en v. med. A.D.Pron.35.26.