ἄφραστος, -ον
I
ἄφραστα ἠδ' ἀνόηταh.Merc.80,
οὐδὲν ἀφραστότερον πέλεται νόου ἀνθρώποισινPs.Hdt.Vit.Hom.213,
μέριμναA.Pers.165,
φάτιςS.Tr.694,
ἀοιδήOrph.L.46,
κηλίςE.Hipp.820,
σέλαςHld.1.30.2,
δεσμοίHes.Fr.239.4,
πέδηS.Tr.1057,
κλύδωνHld.5.22.7.
2 inimaginable, insospechado
κατακρύπτει ἐς τὸ ἀφραστότατόν οἱ ἐφαίνετο εἶναι (χωρίον)Hdt.5.92δ
ἰχθύεςOpp.H.1.9.
3 invisible
στίβοςh.Merc.353,
πόροι κατιδεῖν ἄφραστοιA.Supp.90,
ἀφράστοιο μυχῷ πεφυλαγμένον οἴκουNonn.D.9.134,
ἀφράστῳ Διόνυσος ἀνῃώρητο πεδίλῳNonn.D.16.342
•neutr. subst.
ἔκποθεν ἀφράστοιοA.R.2.824.
4 en sent. act. de pers. que no puede hablar, mudo por la locura
παραπλῆγες δὲ καὶ ἄφραστοι γελόωσινNic.Th.776.
II adv. -ως contra todo lo que podría decirse
ἐπεί σε νῦν ἀ. ἀέλπτως τ' εἰσεῖδονS.El.1262.