< ἀπευτελίζω
ἀπευφημισμός >
ἄπευτος·
ἀνήκοος ἢ ἀπαθὴς ὢν παντὸς κακοῦ
Hsch.
α
6080 (v. ἄπευστος, pero quizá por ἀπαίδευτος).