ἀτάσθᾰλος, -ον


1 insolente, violento, que trae el mal consigo de pers. y personif. ἀνέρα τοῦτον ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόν Il.22.418, ἀτασθάλῳ ἀνδρὶ ἔοικας Od.8.166, πατρὸς ἀτασθάλου Hes.Th.164, (Ἔρωτες) ὑβρισταὶ καὶ ἀτασθάλου Anacr.127, cf. Hp.Ep.17 (p.370), ἀνὴρ ἄδικος καὶ ἀ. Thgn.749, ἄνδρα ... ἔοντα ἀνόσιόν τε καὶ ἀτάσθαλον Hdt.8.109, cf. Alc.76.11, B.18.24, Hdt.9.116, Strato Com.1.38, A.R.1.815, Orph.Fr.83, Luc.Cont.3, Hld.2.16.3, Him.12.28
de sus acciones, palabras, etc. μένος Il.13.634, ὕβρις Od.16.86, Nonn.D.5.478, ἀτάσθαλα μηχανάαται Hes.Op.241, λέγειν βάρβαρά τε καὶ ἀτάσθαλα Hdt.7.35, πρῆγμα ἀτάσθαλον ποιήσαντες Hdt.3.49, cf. 3.80, Theoc.22.131, Arr.An.6.27.4, Ind.13.12
neutr. plu. como adv. violentamente ζήλῳ μαργαίνουσαν ἀτάσθαλα Opp.H.3.491, ἀτάσθαλα λωβήσαιτο Orph.Fr.135.3.

2 de concr. criminal φάρμακα Orph.L.588, ἔδνον Nonn.D.16.61.

3 de un caballo indómito Them.Or.1.13c.
• Etimología: Etim. desc. Se ha intentado derivarlo de ἄτας θάλλων y de ἄτας *θάλος pero ἄτη tiene ᾱ, lo cual dificulta la hipótesis.