ἀτάσθᾰλος, -ον
• Prosodia: [ᾰ-]
1 insolente, violento, que trae el mal consigo de pers. y personif.
ἀνέρα τοῦτον ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόνIl.22.418,
ἀτασθάλῳ ἀνδρὶ ἔοικαςOd.8.166,
πατρὸς ἀτασθάλουHes.Th.164,
(Ἔρωτες) ὑβρισταὶ καὶ ἀτασθάλουAnacr.127, cf. Hp.Ep.17 (p.370),
ἀνὴρ ἄδικος καὶ ἀ.Thgn.749,
ἄνδρα ... ἔοντα ἀνόσιόν τε καὶ ἀτάσθαλονHdt.8.109, cf. Alc.76.11, B.18.24, Hdt.9.116, Strato Com.1.38, A.R.1.815, Orph.Fr.83, Luc.Cont.3, Hld.2.16.3, Him.12.28
•de sus acciones, palabras, etc.
μένοςIl.13.634,
ὕβριςOd.16.86, Nonn.D.5.478,
ἀτάσθαλα μηχανάαταιHes.Op.241,
λέγειν βάρβαρά τε καὶ ἀτάσθαλαHdt.7.35,
πρῆγμα ἀτάσθαλον ποιήσαντεςHdt.3.49, cf. 3.80, Theoc.22.131, Arr.An.6.27.4, Ind.13.12
•neutr. plu. como adv. violentamente
ζήλῳ μαργαίνουσαν ἀτάσθαλαOpp.H.3.491,
ἀτάσθαλα λωβήσαιτοOrph.Fr.135.3.
2 de concr. criminal
φάρμακαOrph.L.588,
ἔδνονNonn.D.16.61.
3 de un caballo indómito Them.Or.1.13c.
• Etimología: Etim. desc. Se ha intentado derivarlo de ἄτας θάλλων y de ἄτας *θάλος pero ἄτη tiene ᾱ, lo cual dificulta la hipótesis.