< ἀτέλειος
ἀτελείωτος >
ἀτελειώτης
,
-ητος, ἡ
insuficiencia
dicho de una pers.
ἐγὼ δὲ ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐλεύσομαι τῆς σῆς ἀτελειώτητος
Zos.Alch.245.8.