ἀταρτηρός, -όν


I injurioso ἀταρτηροῖς ἐπέεσσιν ... προσέειπε Il.1.223
malvado, funesto, terrible Μέντορ ἀταρτηρέ Od.2.243, γενέθλη Hes.Th.610, τύραννος Opp.C.4.303, cf. H.5.523, στόμα Πόντου Theoc.22.28, Ἀθάμαντος δόμοι Opp.C.4.240, λάμνη Opp.H.1.370, νύγματα Opp.H.2.461, νοῦσος Opp.H.2.630, Orph.L.51, 345, θήρεα Q.S.4.223, νόημα Q.S.1.424, πόλεμος Q.S.1.520.

II adv. -ῶς

1 terriblemente ἐμάχοντο Q.S.6.360.

2 arrogantemente πάντας δ' ηἰθέους Eudoc.Cypr.1.1, cf. 52B.