ἀπόσσῠτος, -ον


que se escapa c. gen. ἀπ' ἄλλων δελφίνων ἀγέλης Opp.H.2.560, Θρηικίην δ' ἐπὶ πέζαν ἀ. ἵκετο Nonn.D.2.686, ἀ. οὗτος ἱκάνειν; Nonn.Par.Eu.Io.7.35
que parte, que arranca στάθμης Opp.H.4.102
que sale Ὠκεανοῖο Triph.668
que sale despedido de un carro εἰς πέδον ἠκόντιζεν ἀπόσσυτον ἡνιοχῆα Nonn.D.28.165.