ἀπόσσῠτος, -ον
que se escapa c. gen.
ἀπ' ἄλλων δελφίνων ἀγέληςOpp.H.2.560,
Θρηικίην δ' ἐπὶ πέζαν ἀ. ἵκετοNonn.D.2.686,
ἀ. οὗτος ἱκάνειν;Nonn.Par.Eu.Io.7.35
•que parte, que arranca
στάθμηςOpp.H.4.102
•que sale
ὨκεανοῖοTriph.668
•que sale despedido de un carro
εἰς πέδον ἠκόντιζεν ἀπόσσυτον ἡνιοχῆαNonn.D.28.165.