ἀποτακτικός, -ή, -όν


1 adj. que renuncia al mundo, que se separa de él τὸ σχῆμα Pach.Reg.B 49, τρόπος Epiph.Const.Haer.75.3, μοναχαί POxy.3203.6 (IV d.C.)
subst. ὁ ἀ. ermitaño o monje, POxy.3311.5 (IV d.C.), PHerm.Rees 9.2 (IV d.C.), PLips.28.7, 27 (IV d.C.), Nil.M.79.1108A
de una secta, Epiph.Const.Haer.61.1.

2 adv. -ῶς de forma aislada τοὺς ... λόγους ... ἀ. εἰρῆσθαι Origenes Or.18.