ἀνάλωμα, -ματος, τό
• Alolema(s): ἀνήλωμα IG 12(5).1061.17 (Ceos III a.C.), 22.1228.12 (Ática II a.C.), 7.3073.31 (Lebadea II a.C.), Wilcken Chr.1.30.1.1 (II a.C.)
• Prosodia: [-ᾱ-]


1 gasto, dispendio A.Supp.476, Antipho Soph.B 77, Th.1.99, 7.28, Lys.32.20, Isoc.2.19, Is.8.25, Pl.Plt.298a, Lg.920c, X.Mem.3.6.6, Diph.32.5, D.21.106, Decr. en D.18.116, Arist.Pol.1271a30, Oec.1345b26, IG ll.cc. PTeb.701.211 (III a.C.), Wilcken Chr.l.c., I.BI 1.111, AI 3.257, 4.237, Luc.Dem.Enc.33, Plu.2.182d, D.C.48.53.4, Epit.9.11.6
gasto de olores, emanación τὰ γὰρ ὀσφραντὰ ... τὴν αἴσθησιν ... ἀμβλύνει ... διαχεομένων ἐν τῷ σώματι τῶν ἀναλωμάτων ὑπὸ λειότητος Plu.2.384a
fig. σκαιόν γε τἀνάλωμα τῆς γλώσσης τόδε este gasto de palabras es estúpido E.Supp.547.

2 presa, botín λανθάνουσιν αὐτοὶ ἑκατέρων ἀνάλωμα γινόμενοι Aesop.212.