ἀνάλωμα, -ματος, τό
• Alolema(s): ἀνήλωμα IG 12(5).1061.17 (Ceos III a.C.), 22.1228.12 (Ática II a.C.), 7.3073.31 (Lebadea II a.C.), Wilcken Chr.1.30.1.1 (II a.C.)
• Prosodia: [-ᾱ-]
1 gasto, dispendio A.Supp.476, Antipho Soph.B 77, Th.1.99, 7.28, Lys.32.20, Isoc.2.19, Is.8.25, Pl.Plt.298a, Lg.920c, X.Mem.3.6.6, Diph.32.5, D.21.106, Decr. en D.18.116, Arist.Pol.1271a30, Oec.1345b26, IG ll.cc. PTeb.701.211 (III a.C.), Wilcken Chr.l.c., I.BI 1.111, AI 3.257, 4.237, Luc.Dem.Enc.33, Plu.2.182d, D.C.48.53.4, Epit.9.11.6
•gasto de olores, emanación
τὰ γὰρ ὀσφραντὰ ... τὴν αἴσθησιν ... ἀμβλύνει ... διαχεομένων ἐν τῷ σώματι τῶν ἀναλωμάτων ὑπὸ λειότητοςPlu.2.384a
•fig.
σκαιόν γε τἀνάλωμα τῆς γλώσσης τόδεeste gasto de palabras es estúpido E.Supp.547.
2 presa, botín
λανθάνουσιν αὐτοὶ ἑκατέρων ἀνάλωμα γινόμενοιAesop.212.