< ἀνωμαλία
ἀνωμαλόκουρος· >
ἀνωμαλίζω
astrol., de pers.
comportarse en forma inestable
Vett.Val.57.4, 85.28
•
en v. med.
τὸ ἀνωμαλίσθαι τὰς πόλεις
Arist.
Rh
.1412
a
16.