I 1de pers. no culpable, inocente ἀναίτιον αἰτιάασθαι Il.13.775, cf. Od.20.135, ἀναίτιοι ἔργα τίνουσιν Sol.1.31, αἰτία ἑλομένου, θεὸς ἀναίτιος Pl.R.617e, cf. Lg.727b, ἁ δὲ πόλις ἀ. καὶ ἀζάμιος [ἔσ]τω IG 12(2).1.17 (Mitilene IV a.C.), cf. Plb.5.11.5, PTeb.43.32 (II a.C.), Clem.Al.Strom.1.1.4, PLond.1677.54 (VI a.C.), τὸ ἀναίτιον αἷμα ID 2532.1A.6 (Renea II a.C.), καταδιδασκαλοῦντες τὰς ἀναιτίους ψυχάς 2Ep.Clem.10.5
•c. dat. no culpable a los ojos de ἀναίτιος ἀθανάτοισι Hes.Op.827, ἀναίτιος γὰρ καὶ ξένοις εἶναι θέλω E.Med.730, καὶ ἀναίτιος ἔσῃ παρὰ τοῖς σαυτοῦ X.Cyr.1.6.10
•c. gen. no culpable de Μήδους μὲν ἀναιτίους τούτου ἐόντας Hdt.1.129, cf. 7.233, ὡς μὲν ἀναίτιος εἶ τοῦδε φόνου A.A.1505, ὅπως δοκῶμεν τῶνδ' ἀναίτιαι κακῶν εἶναι A.Ch.873, κακίας Pl.Ti.42d, ἀφροσύνης X.Cyr.1.5.10
•como pred. neutr. οὐδ' ... παρὰ σοῦ δέχεσθαι ἀναίτιόν ἐστιν no es sin culpa aceptar algo que venga de ti X.Cyr.5.5.22.

2 de abstr. no causado εἰ ἀναίτιός τις εἰσάγοιτο κίνησις Chrysipp.Stoic.2.273, cf. Plot.3.1.1, στοιχεῖα Sch.E.Hipp.672, διότι τὰ κατὰ τύχην γινόμενα ἀναίτιά φαμεν εἶναι Phlp.in Ph.277.1
•inmotivado, incausado κολάσεις Phld.Ir.52, οὔτε γὰρ ἀναίτιος νόσου σύστασίς ἐστιν Plu.2.731d
•tb. de Dios: de la Trinidad ἀναίτιος γοῦν ὁ πατήρ καὶ ὁ υἱὸς καὶ τὸ ἅγιον πνεῦμα Epiph.Const.Haer.76.44 (p.398.31), de Dios Padre op. Cristo y al Espíritu Santo, Gr.Naz.M.37.751A.

3 que no es causa, no causal subst. τὸ ἀναίτιον ὡς αἴτιον τιθέναι Arist.APr.65^b16, cf. 78^b12, Rh.1401^b30, Basil.M.29.113A.

II adv. -ως

1 inocentemente φαγεῖν Hegemon.Arch.10 (p.17.2).

2 no como una causa ἀναιτίως τὴν αἰτίαν ἔχειν Plot.6.7.2.

3 sin dar una causa o razón ὁλοσχερῶς καὶ ἀναιτίως λεκτέον Simp.in Cael.665.11.

4 sin causa εἰ δ' ἀναιτίως φθείρεται Ph.2.503, τὸ μηδὲν ἀναιτίως γίγνεσθαι Gal.10.36, ὑφ' ἑτέρου κινεῖσθαι ἤτοι ἀναιτίως κινηθήσεται S.E.P.3.67, cf. Simp.in Ph.641.10, Alex.Aphr.in Metaph.309.15, Plu.2.1015b
•de Dios Padre τὸ μὲν ἀναιτίως εἶναι Gr.Nyss.Tres dei 57.9, de Cristo ἐν ἀρχῇ ἀναιτίως Gr.Naz.M.36.100A.