ἀναφαίρετος, -ον
I
op. ἀπρόσθετοςTheol.Arith.30.
2 que no se puede quitar, irrevocable de abstr.
ἀρετάArchyt.Fr.Sp.1 (1, p.553),
ἀναφαίρετον κτῆμ' ἐστὶ παιδεία βροτοῖςMen.Mon.2, cf. D.H.8.74,
τιμήD.Chr.31.22,
ταῦτα μόνα ἐμά ἐστι καὶ ἀναφαίρεταArr.Epict.4.7.14,
χάριςPOxy.273.15 (I d.C.), PGrenf.2.68.4 (III d.C.), cf. PSI 1126.23 (III d.C.), BGU 1589.6
•frec. en pap. e inscripciones de propiedades inalienable
τὰ προϋπάρχονταSB 4224.12 (I a.C.), PAmh.68.23 (I d.C.), PSI 704.26 (II d.C.), PRyl.155.8, 20 (II d.C.), IG 7.2808a.19 (Hieto III d.C.), Iust.Nou.68 proem.
•inseparable
γένος δέ ἐστι πλειόνων καὶ ἀναφαιρέτων ἐννοημάτων σύλληψιςDiog.Bab.Stoic.3.214.
II adv. -ως de manera inalienable de propiedades POxy.713.19 (I a.C.), PFlor.47a.4 (III d.C.),
τοῦτον (τὸν κλῆρον) ἀναφαιρέτως ἐχέτωIust.Nou.2.3
•de abstr.
τὸ ἀ. ὂνProcl.Inst.105.