ἀναισχυντία, -ας, ἡ
1 descaro, desvergüenza en el comportamiento gener.
ἡ δὲ ἄδεια ἀναισχυντίαν ἐνέτεκενPl.Lg.701a,
οὗτοι δὲ εἰς τοῦτο ἥκουσιν ἀναισχυντίαςIs.1.2,
ἕπεσθαι δὲ δοκεῖ μάλιστα τῇ ἀχαριστίᾳ ἡ ἀναισχυντίαX.Cyr.1.2.7,
εἰς ἀναισχυντίαν ... περιίσταταιPlu.2.7b,
ὅταν τινὸς ἀναισχυντίᾳ προσκόπτῃςM.Ant.9.42, cf. Arist.EN 1128b31, Plb.38.18.5, esp. en el hablar
ἀναισχυντία τὸ τὰ φανερὰ ἀρνεῖσθαιArist.Rh.1380a19,
τῇ παρρησίᾳ μετὰ ἀναισχυντίας κατακορεῖ χρώμενοςD.C.100.1, cf. D.20.166, Ph.2.72.
2 desvergüenza, profanación ante actos religiosos
ὡς ἅπαντ' ἄρ' ἐστὶ τόλμης ἔργα κἀναισχυντίαςAr.Th.702.
3 impudicia ref. a la pederastia
οὐ γὰρ ὑπ' ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ' ὑπὸ θάρρουςPl.Smp.192a.