ἀναγορεύω


1 anunciar públicamente, pregonar ὁ αὐτὸς κῆρυξ ἀναγορεύει τοὺς ἱερομνήμονας ... ἥκειν Aeschin.3.122, ἐν ἐκκλησίᾳ CIG 4028, IG 22.1629a.196 (IV a.C.), καθότι ἂν κριθεῖ IG 12.84.41 (V a.C.), ἀ. κήρυγμα dar un pregón Plb.18.46.4, cf. 18.46.8, A.Al.9a.1.3
llamar a juicio PHamb.29.8 (I a.C.)
de un dios en un rito mágico πάντα ἀναγορεύεις pregonas todo, PMag.7.242
en v. med. divulgarse ὥστε τὴν φήμην ἐκ φωνῆς τυχόντων ἀναγορεύεσθαι πανταχῇ PMasp.97ue.D89.

2 c. sent. honorífico proclamar ἀναγορεῦσαι τε τὸν στέφανον Hp.Ep.25, καὶ ἀναγορεύειν τὸν κήρυκα ὧν ἕνεκα στεφανοῦται IG 12(7).22.35 (III a.C.), en v. pas. ὁ στέφανος ἀναγορε[υθεῖ IG 22.555.16 (IV a.C.), ὑπὸ τῶν φυλετῶν ἢ δημοτῶν ἀναγορεύεσθαι στεφανούμενον Aeschin.3.44, ὅπως ... ἀναγορεύωνται ... αὗται αἱ τιμαί ZPE 5.291.24
c. ac. de pers. y predic. proclamar, nombrar públicamente αὐτοκράτορα Γάλβαν ἀναγορεῦσαι Plu.Galb.2, cf. I.BI 4.601, Plu.2.58e, Hdn.4.4.8
esp. en v. pas. ser proclamado, nombrado ὕπατος δὲ πρῶτος ἀνθρώπων ἑπτάκις ἀνηγορευμένος Plu.Mar.45, βασιλεὺς ἀναγορευθείς Plu.2.176e, cf. 2.470c, Cic.9, Phleg.12.12, ἀναγορευ[θῶσ]ιν ὅτι· ὁ δῆμος ... sean objeto de una proclamación: «El pueblo ...», ZPE 5.290.21
tb. ser proclamado, calificado de ὁ μέγας ἀνὴρ ... καὶ τέλειος οὗτος ἀναγορευέσθω Pl.Lg.730d, ὥστε μόνος φιλοπάτωρ ... ἀναγορευθῆναι X.Cyn.1.14, νικῶν ἀνηγορεύετο D.18.319
en v. act. llamar (Χριστός) ὃν «ἥλιον δικαιοσύνης» ἀναγορεύουσιν αἱ γραφαί Origenes Cant.2.p.126.31
c. gen. dar el nombre de τῶν δήμων Arist.Ath.21.4.