act. y med. mismo sent.

1 en sent. relig. cometer una falta o impiedad, agraviar, ofender a los dioses, c. ac. ὅτίς σφ' ἀλίτηται ὀμόσσας Il.19.265, Ἀθηναίην ἀλίτοντο Od.5.108, ἀθανάτους ἀλιτέσθαι Od.4.378, ἀθανάτους ... ἤλιτεν Hes.Sc.80, cf. Thgn.1170, c. dat. τί σοι τόσον ἤλιτε βούτης; Nonn.D.15.390, abs., c. dat. instrum. μηδ' ἀλίτοιμι λόγοις A.Pr.532
•en part. ἀλιτήμενος impío, malvado, abominable c. dat. θεοῖς ἀλιτήμενος Od.4.807, abs., Hes.Sc.91, δεινὴ γὰρ μέτ' ὄπις ξενίου Διός, ὅς κ' ἀλίτηται Vit.Hom.19
•a pers. en rel. c. el juramento o la promesa μ' ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν Il.9.375, en rel. c. la hospitalidad κεἴ τις ἄλλος ἤλιτεν βροτῶν ἢ θεὸν ἢ ξένον A.Eu.269, cf. οἳ ξείνια δόρπα Διός τ' ἀλίτωσι τραπέζας Euph.38C53, en rel. c. la familia y la protección al débil ὀρφανὰ τέκνα Hes.Op.330, abs. ὅστις δ' ἀλιτὼν ὥσπερ ὅδ' ἁνήρ (de Orestes), A.Eu.316.

2 c. ac. de cosas sancionadas por los dioses transgredir, infringir, romper (μή) Διὸς δ' ἀλίτωμαι ἐφετμάς Il.24.570, cf. 586, ἤλιτες ὅρκον A.R.4.388, σπονδάς Opp.H.5.563, cf. Call.Dian.255.

3 c. gen. errar, extraviarse de ἀλίτησεν ἀταρποῦ Orph.A.644.