ἀδάμᾱς, -αντος, ὁ
• Prosodia: [ᾰδᾰ-]
• Morfología: [voc. ἀδαμάντα PMag.7.699]
I
ποιήσασα γένος πολιοῦ ἀδάμαντος, τεῦξε μέγα δρέπανον(de la hoz para mutilar a Crono), Hes.Th.161,
χλωροῦ ἀδάμαντοςdel escudo de Heracles, Hes.Sc.231,
ἄγκιστρον ἐξ ἀδάμαντοςdel gancho del huso de Ananque que sostiene el cielo, Pl.R.616c,
ἐξ ἀδάμαντος ὄχοςNonn.D.29.197
•siempre c. alusión a su dureza y rigidez
ἀδάμαντος ἔχον κρατερόφρονα θυμόν(los hombres de la raza de bronce), Hes.Op.147,
ἀδάμαντος δῆσεν ἅλοιςPi.P.4.71,
ἐξ ἀδάμαντος ἢ σιδάρου κεχάλκευται ... καρδίανPi.Fr.123.4,
ἔπος ἐρέω, ἀδάμαντι πελάσσαςOrác. en Hdt.7.141,
πέτρας τὸ λῆμα κἀδάμαντοςE.Cyc.596,
πόνος ἀδάμαντοςAlex.247.13,
ἦσθα συγκείμενος ... ἐξ ἀδάμαντος καὶ πέτραςestabas hecho de acero y piedra Philostr.Ep.14
•esp. de objetos del Hades
τὸν ἐν Αἵδα ... ἀδάμανταlas puertas de acero del Hades Theoc.2.34
•como adj. irrompible
ἀνακτίτηςOrph.L.194
•de dioses inflexible, poderoso, PMag.7.699.
2 fig. crist. fuerza moral Origenes M.13.597B, Eus.LC 17 p.257.5
•personif. hombre de acero, e.e., inconmovible
τίνα οὐκ ἂν ἐνίκησεν ταῦτα; ποῖον ἀδάμαντα;Chrys.Iob 1.21, cf. 2.8.
II mineral.
1 diamante
οὐ χρυσὸς ἀγλαὸς ... οὐδ' ἀδάμας ... οὐδ' ἀργύρου κλῖναιLyr.Adesp.70.1, cf. Pl.Ti.59b, Epin.982c, Plt.303e (sent. dud., cf. II 2), Thphr.Lap.19, Call.Fr.24.23, Paus.8.18.6, Nonn.D.47.591.
2 hematites Pl.Ti.59b, Plt.303e (sent. dud., cf. II 1),
ἀδάμας λίθος πυρόβολονGloss.Bot.Gr.304.17.
III (trad. del hebr. ’anak) plomo
καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ ἀδάμαςen la mano un plomo (una plomada) LXX Am.7.8.
IV bot. beleño negro, Hyoscyamus niger L., Dsc.4.68.
V sent. dud.
ἀ. σφάγνοςGloss.Bot.Gr.304.18.