ἀγακλυτός, -όν
• Prosodia: [ᾰ-]
renombrado, preclaro de dioses y héroes
ἸδομενεύςIl.6.436, Od.14.237,
ὈδυσσεύςOd.8.502,
ΕὐρυτίωνOd.21.295,
ἈμφιμέδωνOd.24.103,
ΤυδεύςHes.Fr.14.1,
ἭφαιστοςHes.Th.945,
ὙγίειαLyr.Adesp.16.14, 23
•de pers., ref. a un sacerdote de Eleusis IG 22.3411.7 (II d.C.),
ὑπὲρ βασιλῆος ἀγακλυτοῖο ἄνακτοςOrac.Sib.14.192, cf. IPh.168.4 (II d.C.), Opp.C.1.224, IEphesos 3330 (imper.)
•de lugares y cosas
δώματαOd.3.388, 428, 7.3, 46,
ἀγακλυτὸν ἄστυ τὸ [Σά]ρδω[νIG 22.4786.4 (II d.C.),
τεύχεα ΜέμνονοςQ.S.4.457,
ἄεθλαQ.S.5.316
•sent. dud., quizá ref. a la juventud
ἄνθοςanón. hex. en POxy.3537ue.23.