δόρπον, -ου, τό
• Morfología: [gen. δόρποιο h.Cer.129, A.R.2.307, Orph.A.406]
1 cena
ἅμα δ' ἠελίῳ καταδύντι τεύξεσθαι μέγα δ.Il.19.208, cf. 24.444, Od.4.429, 12.439, Pi.O.10.47, S.Fr.734, Hp. en Gal.19.93 (pero cf. δόρπιον), A.R.1.1173,
ἄριστα, δεῖπνα, δόρπα θ' αἱρεῖσθαι τρίταA.Fr.182.3, cf. Sch.Od.2.20,
κα]λέσαι δε αὐ[τ]οὺς ἐπὶ τ[ὸν δ]όρπ[ον τὸ]ν ἀποδεδειγμένον [ὑ]πὸ τοῦ [δ]ήμουIM 82.40 (III/II a.C.).
2 gener. comida
ἐμοὶ οὐ δόρποιο ... ἤρατο θυμόςh.Cer.l.c., cf. D.P.1048,
βούλει παραθῶ σοι δ.Ar.Eq.52,
ἐπεὶ δόρποιο κορέσσαντ' ἠδὲ ποτῆτοςA.R.2.307, cf. h.Ap.511, Call.Fr.312, Theoc.24.139, AP 11.9 (Leon.), 9.551 (Antiphil.), Lyc.471, Ath.12e, Opp.H.1.26, C.3.49, Q.S.4.278, AP 14.134 (Metrod.), Nonn.D.25.572, Orph.l.c., AP 11.60 (Paul.Sil.).
• Etimología: Si mic. do-qe-ja, do-qe-u, do-qo-no son deriv. de esta palabra, podría proceder de *dorku̯om y rel. c. alb. darkë ‘(comida de la) tarde’.