δόρπον, -ου, τό
• Morfología: [gen. δόρποιο h.Cer.129, A.R.2.307, Orph.A.406]


1 cena ἅμα δ' ἠελίῳ καταδύντι τεύξεσθαι μέγα δ. Il.19.208, cf. 24.444, Od.4.429, 12.439, Pi.O.10.47, S.Fr.734, Hp. en Gal.19.93 (pero cf. δόρπιον), A.R.1.1173, ἄριστα, δεῖπνα, δόρπα θ' αἱρεῖσθαι τρίτα A.Fr.182.3, cf. Sch.Od.2.20, κα]λέσαι δε αὐ[τ]οὺς ἐπὶ τ[ὸν δ]όρπ[ον τὸ]ν ἀποδεδειγμένον [ὑ]πὸ τοῦ [δ]ήμου IM 82.40 (III/II a.C.).

2 gener. comida ἐμοὶ οὐ δόρποιο ... ἤρατο θυμός h.Cer.l.c., cf. D.P.1048, βούλει παραθῶ σοι δ. Ar.Eq.52, ἐπεὶ δόρποιο κορέσσαντ' ἠδὲ ποτῆτος A.R.2.307, cf. h.Ap.511, Call.Fr.312, Theoc.24.139, AP 11.9 (Leon.), 9.551 (Antiphil.), Lyc.471, Ath.12e, Opp.H.1.26, C.3.49, Q.S.4.278, AP 14.134 (Metrod.), Nonn.D.25.572, Orph.l.c., AP 11.60 (Paul.Sil.).
• Etimología: Si mic. do-qe-ja, do-qe-u, do-qo-no son deriv. de esta palabra, podría proceder de *dorkom y rel. c. alb. darkë ‘(comida de la) tarde’.