δυσουρέω


medic.

1 padecer disuria, orinar con dificultad ἐμέει χολὴν καὶ δυσουρέει Hp.Morb.2.14, cf. Mul.2.115, τοῖς δὲ δυσουροῦσι τὰ οὐρητικὰ (διδόναι) Diocl.Fr.141, cf. Diph.Siph. en Ath.90d, Dsc.1.6, Ruf. en Orib.8.24.6, Aret.SD 2.4.3, Gal.8.435, Cass.Fel.45, POxy.468.1 (III d.C.).

2 en v. med. producir disuria νᾶπυ ... δυσουρεῖται Hp.Vict.2.54
impers. hay disuria οἶσι δ' ἂν ᾖ αὐτῶν τοιάδε, δυσουρεῖται Hp.Acut.(Sp.) 41.