I 1de pers. y anim. que corre, que va a la carrera gener. en función pred. κἀγὼ δρομαία βᾶσα S.Tr.927, ὡς δρομαία πῶλος E.Hel.543, ἐκ θιάσων δρομαίων E.Ba.136, δρομαῖος εἰς τὸν μέγαν οἶκον εἰσεπήδησε Ph.2.599, λαγῷ (op. εὐνοί) X.Cyn.5.9, νόθον ἴχνος ἀραμένα δρομαία λέαινα de la esfinge AP 14.63 (Mesom.) cf. E.Or.45, D.S.10.4.6, Aesop.107, I.AI 18.228, Luc.Alex.14, Proteu.15.2, Hld.1.27.3, A.Io.49.3, δ. παρεγένετο ὁ Ἰησοῦς Eu.Barth.p.14, en meton. δρομαῖον ὁρμήσω πόδα Ar.Ra.478, δρομαίαν πτέρυγ' ἐκτείνων paród., Ar.Pax 160
•fig. rápido, raudo, que va muy deprisa δῖναι νεφέλας δρομαίου E.l.c., δρομαίᾳ τῇ τῆς ψυχῆς ὁρμῇ Alcid.26.

2 de abstr. propio del que va a la carrera δρομαῖον ... πολυπλάνητον ... πόνον ref. a la búsqueda de Perséfone por Deméter, E.Hel.1319, τὰ ... δρομαῖα (ἴχνη) el rastro de los animales que van a la carrera X.Cyn.3.8, cf. 5.7.

3 protector de las carreras epít. de Apolo en Creta y Lacedemonia, Plu.2.724c, en Esparta IG 5(1).497.13, 589.7 (ambas imper.).

II adv.

1 ac. adverb. δρομαίαν a la carrera πρὸς αὐτὸν πάλιν ὑποστρέψας πόδα χωρεῖ δρομαίαν E.Fr.495.4.

2 -ως a la carrera, corriendo ἀπῄει δρομαίως πρὸς τὸν Σολομῶντα T.Sal.1.11, cf. Aesop.152.2, Zos.Alch.Comm.Gen.10.30, Epiph.Const.Haer.66.8.1, Chrys.M.50.615, Pall.V.Chrys.5.165, Sch.E.Or.1416D.