διαστασιάζω
I tr. c. ac. plu. o sg. colect. dividir en bandos, sembrar la discordia en o entre, enfrentar
διεστασίασεν αὐτοὺς πρὸς τοὺς εὐπόρουςArist.Pol.1306a3,
πάνταςArist.Pol.1303b26,
τὸ πλῆθοςI.BI 1.228,
τὴν πόλινD.H.11.37, Plu.Cam.36,
ΜακεδόναςPlu.Alex.51, cf. Rom.23,
τοὺς ἥρωςref. Homero y Demóstenes, Luc.Dem.Enc.4,
τὰ περὶ τὴν πρεσβείαν ... διεστασίασεν ἡμᾶςSynes.Ep.95 (p.161)
•abs.
οἱ ἐπὶ τῆς Ἄφρων χώρας διαστασιάζοντεςEus.VC 1.45.2
•disociar
τί τὰ φίλτατα διαστασιάζομεν, σῶμα καὶ ψυχήν;¿por qué disociamos dos cosas que tanto se quieren, cuerpo y alma? I.BI 3.362.
II intr.
1 reñir, enemistarse, enfrentarse c. πρός y ac.
οἱ δὲ Γαλάται ... διαστασιάσαντες πρὸς σφᾶςlos galos divididos entre ellos Plb.2.18.8, cf. 1.82.4,
πρὸς ἀλλήλουςPlb.4.53.7,
πρὸς ὑμᾶςD.H.6.50,
(πρὸς ἄλληλα)Iambl.Myst.4.9,
(ἀδελφός) διαστασιάζει πρὸς ἀδελφόνBasil.Gent.4,
πρὸς ΘηβαίουςS.OC argumen.1.23
•c. dat.
ΒαθύλλῳD.C.54.17.5,
τοῖς ἀληθέσι τἀναντία πέφυκε διαστασιάζεινla verdad siempre está en contradicción con lo que es opuesto a ella Iambl.Myst.9.4.
2 en v. med.-pas. dividirse en facciones
διαστασιασθέντων τῶν δυνατῶνI.BI 1.218.
3 en v. med. sublevarse
διεστασιάζετο δὲ πρὸς τὸν Ἰωάννην ἡ δύναμιςI.BI 4.566.