διαπῠρόομαι


I 1incendiar, prender fuego Τροίαν E.Cyc.694.

2 en v. pas. consumirse τῇ δίψῃ διαπυρούμενος LXX 4Ma.3.15.

II fig. inflamarse de ira, enardecerse τῷ θυμῷ Plu.Phoc.6, ὑπὸ τοῦ λόγου Epict.Gnom.26.