βρῑμόομαι


1 indignarse, enfadarse †κατὰ μὲν βριμούμενοι† Corinn.22(b), c. dat. ἐβριμοῦτό τε τῷ Κύρῳ X.Cyr.4.5.9, cf. Ph.1.681, Hsch.

2 amenazar, asustar Ael.Dion.β 18, Paus.Gr.β 21.