βρᾰχεῖν
• Morfología: [sólo aor.]
1 de cosas resonar ref. al sonido metálico de armas o armaduras
δεινὸν δ' ἔβραχε χαλκόςIl.4.420,
βράχε τεύχεαIl.12.396, Hes.Sc.423, en enálage
βράχε δ' εὐρεῖα χθώνIl.21.387,
αἰθήρA.R.4.642
•del agua retumbar
βράχε δ' αἰπὰ ῥέεθραIl.21.9,
ἔβραχε δ' ἅλμη βυσσόθενQ.S.14.527
•crujir
ἔβραχε φήγινος ἄξωνIl.5.838,
ἔβραχε καλὰ θύρετραOd.21.49.
2 de anim. bramar, chillar
ἔβραχε χάλκεος Ἄρης(pero cf. 1) Il.5.859, de un caballo herido Il.16.468, de una estatua
περὶ δ' ἔβραχε θεῖον ἄγαλμαQ.S.13.427, c. inf.
ἔβραχε δ' αὐτὸς Τῖφυς ἐρεσσέμεναι κρατερῶςA.R.2.573.
• Etimología: Origen onomat.; c. otro vocalismo cf. βρυχάομαι.