< βρωτήρ
βρωτός >
βρωτικός
,
-ή, -όν
I
1
que consume
,
devorador
ἄλγημα
Hp.
Epid
.7.52.
2
voraz
(ζῷα)
Arist.
PA
682
a
17, cf.
GA
745
a
29,
Fr
.231, Plu.2.635a, 352f.
II
adv. -ῶς
con hambre
β. ἔχω
estoy hambriento
Eust.966.4.