1 mortal op. a ἀθάνατος o θεός: β. ἀνήρ hombre mortal, Il.5.604, Hes.Th.369, Sc.55, βροτὸν ἔθνος raza mortal Pi.P.10.28.

2 subst. ὁ β. gener. un mortal, un hombre οἷοι νῦν βροτοί εἰσ' Il.5.304, β. θνητός un hombre mortal, Od.7.210, ὕβρις ... κακὴ δειλῷ βροτῷ Hes.Op.214, λόγος τις Ζῆνα μιχθῆναι βροτῷ A.Supp.295, οὐ πόλις, οὐ β. Simon.21, cf. Hippon.196.5, πάντων εὐσεβέστατος βροτῶν S.Ph.85, θεοῦ δὲ πληγὴν οὐχ ὑπερπηδᾷ β. S.Fr.961, β. ἐς θεόν E.Andr.1196, φῶκαι λέκτρα θουρῶσαι βροτῶν Lyc.85, cf. Arist.Top.133^a31, Men.Mon.131, LXX Ib.4.17, Plu.2.440e
• op. νεκροί S.Ant.851
•frec. en gen. plu. sin art. dependiendo de τις, οὐδείς, πολλοί B.1.152, S.OC 1664, OT 981, E.Fr.1077, A.R.2.230, TAM l.c.
•c. art. acompañado de adj. o pron. ἡμεῖς οἱ βροτοί Ar.Eq.601, Pax 849, οἱ ταλαίπωροι βροτοί Alex.86, οἱ πάντες βροτοί Men.Comp.2.173, ὁ τοιοῦτος β. Pl.R.566d
• βροτοί· γυναῖκες Hsch.